egzystuję sobie

Kwiecień jakoś wyjątkowo szybko mi upływa. Praca, dom, praca i tak kółko. W Polsce było też szybko, i bez rewelacji. Wybrałam się do psychiatry, kiedy byłam we Wrocławiu, przepisał mi jakiś lek przeciwlękowy, ale szczerze mówiąc nie czuję jakiejś dużej poprawy. Tak właściwie, to zżera mnie stres i kiepsko sobie z tym radzę. Dlatego nic nie planuję, nic nie robię, żyję jakbym nie żyła, egzystuję, bo muszę. Trochę ze strachu, trochę z braku możliwości. Brak mi motywacji. Ale przynajmniej wiosna zawitała w Bedford i trochę raźniej jeździ mi się do pracy rowerem.